Luisteren naar de beweging voor de ziel kan zo veel makkelijker zijn als je ziek bent. Het gebeurt mij niet vaak, maar deze zomer begon ik mijn 2 maanden sabbatical met een forse bronchitis. Ik voelde dat deze bronchitis niet vanzelf weg zou gaan. Net zoals in een opstelling de energie van de dood voelt, zo voelde ik mezelf steeds meer wegglijden in een diepe vermoeidheid/rust. Er moest dus antibiotica ingezet worden en het duurde twee weken voordat mijn energie weer terugkwam. Wat een waardevolle ervaring was dat. Ik moest op de millimeter voelen wat ik aankon, wat goed voelde en wat niet helpend was. De bronchitis hielp mij om heel dicht bij mijn lichaam te blijven, zacht te zijn naar mezelf, me over te geven aan dat wat er is.

En hoeveel moeilijker is dit als de aandacht weer uitgaat naar werk, gezin en andere activiteiten. Hoe kan ik dan dicht bij mezelf blijven, luisteren naar mijn lichaam en toe geven aan dat wat nodig is op dat moment.
Mezelf centraal blijven stellen. Niet in de overlevingsmodus gaan, maar durven me over te geven aan dat wat er is. De angsten in de ogen te kijken die dat oproept.

En soms merk ik dat ik hiervoor ook andere nodig heb. Mijn man die mij de liefdevolle aandacht geeft zodat ik me kan overgeven aan dat wat er is.
Een therapeute die me in de aanraking kan laten voelen waar mijn zielsbeweging stokt. Waar ik terugschrik om mijn ziel toe te laten.  Voor oude overlevingsmechanisme (persoonlijk of vanuit het familiesysteem) hebben we vaak een blinde vlek. Hoe helend kan het zijn om in de ontmoeting met een ander je zielsbeweging toe te mogen laten.