In het systemisch werk via het lichaam is vertragen, wachten, het niet weten toelaten belangrijk om contact te maken met de laag van de ziel.
Deze vakantie het boek Stil de tijd van Joke Hermsen gelezen. Een prachtig boek met pareltjes van zinnen.
In het boek staat bijvoorbeeld dat Augustinus (een filosoof uit de vijfde eeuw) al schreef dat de ware tijdmaat in onszelf zit, als een uitbreiding van de eigen ziel.
In de huidige tijd worden we geleefd door de klok in plaats van de innerlijke tijd. Er is spraken van gebrek aan tijd, haast, doelgericht bezig zijn. Dit bevordert eigen belang en individualisme.
In het boek wordt gepleit voor innerlijke tijd: onthaasten, verveling, wachten, mijmeren, rusten, mediteren. Dat maakt ruimte voor bezinning, creativiteit, contact met intuïtie en de zielslaag. De zielslaag die verbonden is met het collectieve.
Door het voortdurend verjagen van de verveling wordt de fundamentele laag van ons bestaan aan het zicht onttrokken.

Wie voor een doek van Rothko staat, voelt de ‘kloktijdloze’ ervaring.